Triatlon Brasschaat

Intussen al wel bij de meesten bekend - de finish in Brasschaat heb ik spijtiggenoeg niet gehaald... Het was zwaar door het weer, de afgelopen week en de form. Had ik geen blessure gehad had ik hem misschien kunnen uitdoen op karakter, al kan ik dat nooit zeggen...

Het zwemmen deed ik in net geen uur, iets wat ik gehoopt had. Je komt dan de wisselzone binnen en je ziet gelijk hoe laat het is... geen fietsen meer te zien (in de tussentijden zie ik ook dat er nog maar 10 deelnemers na mij uit het water kwamen). Relatief snel gewisseld vond ik zelf en dan de fiets op. Ik kan misschien goed fietsen (ze zeggen dat toch altijd), maar dat tijdrijden is precies toch niets voor mij. Geef mij maar iets kort (à la tijdrit Brachtse Bikers, tenminste met nen echte fiets op een echt parcours :-). De eerste ronde ging eigenlijk nog wel. Geen 40 of 39 km/u, maar zo'n 37 kon ik veel aanhouden, een gemiddelde van iets boven de 35 dacht ik. Niet snel, maar ik stak velen voorbij. Maar dan, bij het keren in Brasschaat ging precies het licht uit... Het gevolg van het verloop van de week? Geen idee, want ik had me in de eerste ronde bewust nog wat rustig gehouden, qua hartslag dan. Er kwamen voor het eerst terug mensen voorbij en op de positie waar ik me dan bevind, is dat niet goed.

Nog wel gegeten en gedronken en uitgereden. Frustrerend is dan wel dat er gewoon pelotonnekes met deelnemers voorbij komen in een non-stayer wedstrijd! Ok, je rijdt voor de laatste plaatsen, maar net daarom. Je wil toch finishen en zeggen: 'ik heb alles alleen gedaan'. Gewoon schandalig, maar als je dat zo zag zijn wij FATters de enigste die daar belang aan hechten.

Ik keek intussen al uit naar het lopen, andere spieren gebruiken en hopelijk houdt die knie het. Ik begon er aan en het ging niet slecht, niet dat ik 12 km/u kon lopen, maar het was toch aardig. Heel veel volk en supporters langs de kant (een stukje genieten, dat was ook bij het fietsen zo) en je loopt even op wolkjes. Na de finish en dus nog 4 ronden te lopen begon de pijn rond mijn knie. Komaan Bart lopen gast, de pijn proberen af te leiden naar de bovenbeenspieren die ook wat stijf aanvoelen. Maar dat lukte niet, de pijn was overheersend. Even wandelen en nog eens proberen. Ok, na even wandelen ging het wel weer - voor even. Tot we op het onverharde deel kwamen, dat deed geen deugd. Sinds dan was het even lopen en nog korter joggen. Een fikse tempodaling gaf geen verschil, de pijn was niet te harden. Alle mannen zien passeren - een sterke KaVee die een mooi tempo had, ne Maarten Raket die ik nog even wat water kon aanreiken, pletwals KaDee, Iron-Jef en Evert T. Peter V zag ik pas toen ik langs de kant stond. Finishen zouden die beiren wel doen, dat was duidelijk. Respect mannen! Het is niet gemakkelijk, dat weet ik intussen wel :-) Aan de wisselzone uit het parcours gestapt en mijn zus, (schoon)broer en pa kwamen me al toegelopen om me te troosten. Ze zullen het wel door hebben gehad dat ik enkele traantjes moest laten toen ik me bukte om zogezegd uit te hijgen... Blij dat ze er waren, spijtiggenoeg kon ik niet voor hen finishen. Gelukkig had ik mijn emotioneel moment bij hen gehad, zodat ik de 'plagerijen' van de collega-FATters kon doorstaan :-) (bij het typen rollen er nog enkele traantjes over het ijs dat tegen mijn knie plakt)

Je mag niets mankeren, zoveel is duidelijk. Jezelf verzorgen in de weken vooraf is ook heel belangrijk. Het is wel stimulerend, die gasten. Elk gaven ze me nog enkele aanmoedigingen, maar ja, alst niet gaat, gaat het niet.

Intussen doet de knie zelfs zonder te lopen of te wandelen pijn, dus ik heb me waarschijnlijk toch nog wel wat geforceerd. Weg toekomstige wedstrijden waar ik aan mee wou doen, stratenloop Neerven, duatlon Loenhout, ... De koers opt Neerven pak ik normaalgezien wel mee. Gelukkig ook nog twee Ardennenweekendjes voor den Ironman 70.3 in Antwerpen om de gedachten wat te verzetten. Al is dat MTB'en niet goed te combineren met triatlonambities, zoveel weet ik intussen ook wel of licht het er aan dat ik niets wil laten schieten, misschien dat laatste.

Ik ga nooit een toptijd lopen in een triatlon, dat weet ik wel, maar finishen moet toch lukken en hopelijk lukt me dit binnen 5 weken, dat zou fantastisch zijn.

Kris D, Kris V, Peter V, Jef VL, Evert T en Anke M (eerste dame in de -23) en natuurlijk de Maarten, bedankt manne en knappe prestatie van jullie! FAT-supporters: merci!

Voor de statistieken:

(voor de moment nog geen officiële uitslag)