Vandaag stond de winterduatlon van Grobbendonk van het KTT geprogrammeerd. Ik had er zin in. Ik wist wel niet aan wat ik me kon verwachten. Het MTB-parcours zou variërend zijn, benieuwd!
De Raket liet mij faxgewijs nog weten dat hij ging komen supporteren, altijd leuk! We waren intussen voorzien van een nummer en gingen het parcours verkennen. Wat is me dat na een maïsveld en twee dreven met plassen? Ik dacht dat het hier leuk ging zijn. Twee dreefjes verder, krijgen we waarvoor we kwamen, een afwisselend bike-parcours, gezellig!
Het startschot weerklinkt en het is even drummen, we zijn namelijk met 96 starters en dat is toch iets anders dan de 40 of zo in Wuustwezel. Ik vind zelf dat ik goed mee weg ben (voor mijnen doen), maar dit is maar tot zo'n 1500 meter, dan komen er mannen mij voorbij... Te snel gestart? Ik had niet de indruk, maar misschien is het wel zo. Niets aan te doen, het is zo. Met 16min19 heb ik achteraf blijkbaar de 85ste tijd, oei oei oei...
Het beste gedeelte voor mij moet nog komen, het biken! Met de vlam in de pijp starten we en ik kan al direct enkele gasten oppikken en ter plaatse laten. Leuk, die duatlons, want die gasten zie ik normaalgezien niet meer terug! De paden zijn soms wat smal om confortabel en droog voorbij te steken, en dat is dan weer het nadeel van een slechte looppositie. Echter hoor ik na 1,5 km fietsen dat ik al opgeschoven ben tot de 75ste plaats! Jihaa! Cannondale rulez!
Ik blijf goed verder doen en rijd al lachend verschillende duatleten voorbij. Ook de tweede ronde verloopt soepel, of toch bijna. Ik heb al een tijdje een hongergevoel, maar dat is niet zo erg, dat gaat wel over. Of toch niet? Bij het naderen van het einde van de tweede ronde voel ik de kracht in mijn benen wegvloeien, het hongergevoel neemt enkel nog maar toe... Lap, we krijgen hier een serieus klopke van den hamer en ronde 3 is veel te traag, gasten komen mij terug voorbij en ik kan niet aanpikken, ik geraak nog net overal fietsend boven (wat sommigen zowieso nooit lukt, haha), maar oh my god, wat is dit klote. Gewoon uitfietsen en stoppen, het gaat niet anders. MAAR dan staat er een DNF achter mijn naam, dat kan toch ook niet! Wanneer ik geen stukken rijd, nog leef en kan ademen, moet die finish gehaald worden, maakt niet uit hoe!
Op het einde van ronde 3 passeer ik moeilijk KaDee, die is intussen aan het afsluitende looprondje bezig, knap Kris!!! De wissel is eerder traag, maar de motivatie is niet meer ingesteld op wedstrijdritme maar op bejaardentempo. De 3,5 km worden lang, heel lang, heel heel heel lang... Ik moet wandelen afwisselen met slenteren en op een gegeven moment passeert er mij zelfs een slak... Iedereen die ik voorbij was gereden, passeert terug. En de woordjes: "Allé, nog efkes" werken totaal niet bemoedigend. Ik voel me zo slap als nen dweil en het schiet niet op. De laatste halve kilometer probeer ik onder luid geschreeuw van onze fotograaf om nog iets uit te voeren dat onder het begrip joggen zou kunnen vallen...
Ik finish uiteindelijk (als je het al zo kan noemen) in een tijd van 1u43'02. Minstens, maar dan ook minstens 10 minuten te lang, mogelijks wel 13... Maar ja, als, als, als. Achteraf zie ik dat ik van de 84ste plaats naar de 58ste plaats ben gefietst, zelfs met een slechte derde ronde. Dit is toch wel een lichtpuntje van die fietstijd is niet zo slecht, rekening houdende met die derde ronde. Ach, we zijn weeral thuis, een wedstrijd en weer wat ervaring rijker.
Omdat de duatlon van Wezel niet goed past in het Achtkampprogramma, zal mogelijk die van Gooreind terug de eerste zijn. En Benny, laat één ding duidelijk zijn, ge gaat eraan!
Weer een teleurstelling? Ach, het kan er wel bij. Na een goede zomercampagne (2de plaats Neerven, finishen Aarschot, 11de plaats trio-Mad Max en Brechts Kampioen), kan het altijd eens wat minder gaan. Laat het maar snel december zijn, dan beginnen we er terug vanaf nul aan.
Voor de statistieken
tijd: 1u43'02
HR: 163
