Eindelijk was het zover, zaterdag 17 januari, 5u00 in de morgen. Met zijn zevenen vertrokken we naar Ischgl voor een 'ski'-vakantie.
Mijn eerste keer, want nog nooit had ik een wintervakantie meegemaakt, niet op ski's, en zeker niet op een bord. Na de gebruikelijke files, bereiken we net in de late namiddag Ischgl. Een ontspannen ritje, niet te gek (mijn volger had nen ski-bak en dat maakte nogal veel kabaal over de 140).
Na een lange werkweek (en vooral weinig slapen) was voor
iedereen 's avonds wel het beste er af. We besloten niet te laat te gaan slapen om zondag met frisse moed te starten. De zondag begon eigenlijk al minder. Ik had beloofd om elke morgen naar de bakker te gaan, dus om 7u30 was ik al op zoek naar een bakker. Echter op zondag zijn de bakkers blijkbaar gesloten... ik had tenmins
te al een ochtendwandeling achter de rug. We
hebben dan maar wat brood van zaterdag gegeten en uiteindelijk had iedereen wel genoeg door de cornflakes en muesli.
Het was echter niet zo'n mooie dag, zoals je kan zien op de foto was het bewolkt, een beeld van een hele week eigenlijk, behalve maandag (een halve dag) en donderdag (een ware topdag). Intussen weet ik niet meer zo heel veel van zondag, behalve dat ik toen veel te veel ben gevallen. Het begon niet zo dramatisch, maar op een gegeven moment viel ik een paar keer teveel. Zoals jullie wel weten, heb ik ook op de bike de naam van 'no-risk' Bartje (dank u Benny) en op een bord is dat niet anders natuurlijk. Ik wil ten alle tijde controle hebben en weten wat ik doe. Op den duur stond ik dus als een verkrampte hark op dat bord te staan. Niet te doen, maar ik kon het niet behelpen, heb mijn best genoeg gedaan.
's Avonds werd die teleurstelling er dan wel af gedanst en gedronken, zoals hier onder te zien is. In die Kuhstall werd het feestje gehouden. Het begon wel minder met een teveel aan Duitse schlagers, maar nadien kwam het allemaal nog wel goed, gelukkig...
De volgende dag moesten we allen wel een beetje bekomen, lang uitslapen dus. Het slechte bier smaakte nog wat na, maar de witte wijn had bij de twee vrouwen grotere gevolgen. Zij hebben dan maar een relatieve rustdag ingelast. Ik had dat misschien ook beter gedaan. De pistes waren beter zichtbaar door het zonnetje, maar mijn valpartijen had ik nog niet verleerd. Maandag was tevens de dag dat ik tientallen keren teveel op mijn gat ben gegaan... Zo werd het nog vermoeiend, want ik moest elke keer opnieuw recht kreffelen... Ik had zondag trouwens eens met mijn Polarke aan gesnowboard. Op een tijdspanne van een drietal uur, had ik toch een gemiddelde hartslag van 130 en daar zit dan toch bijna de helft van de tijd een liftje of wachttijden bij. Wie zegt er nog dat het geen sport is? Natuurlijk, door mijn vele valpartijen zal mijn hartslag hoger zijn dan iemand die niet meer valt... :-) Noem mij een freak en je hebt gelijk!
Dinsdag was al niet veel beter (het weer was terug slechter) en mijn opgelopen valpartijen op mijn rechterbil eisten zijn tol, op die plaats vallen was een ware marteling. Niet te doen, je kan eens vallen met de fiets en dan spring je direct terug op den bike (tenzij er nen kleine keffer in je wiel springt hé KaDee). Maar soms deed het zo'n pijn dat ik nog maar amper recht kon. Zitten was geen lachertje meer en ook liggen (in bed bijvoorbeeld) was niet gemakkelijk.
Woensdag was de dag van de sneeuw. Er was 's nachts al een heel dik pak gevallen en ook overdag bleef het goed sneeuwen. Toch besloten we naar de piste te gaan. Je bent er toch, dus je kan er beter het beste van maken. Ik heb ook niet zo'n snelheid dat dat voor mij storend was. Het reliëf van de afdaling kan je minder goed lezen, maar er zijn ergere dingen, zoals vallen bijvoorbeeld. Vandaag had ik echter mijn topdag. Mede door de verse sneeuw, als ik viel was het meestal zacht. Het ging echt geweldig en vanaf vandaag wil ik zeker terug, als het goed gaat is het gewoon de max.
Donderdag werd vooraf aangekondigd als de dag met het beste weer. Na de sneeuw van gisteren stonden we er dan ook op gebrand om er een goeie lap op te geven. Dat hebben we dan ook gedaan en we hebben meer de kanten van Samnaun (of zoiets) opgezocht. Het weer was prachtig en dat maakt het dan toch wel compleet. Ik had een minstens even goede dag als gisteren en dat was geweldig. Omdat ik wel moe werd rond een uur of drie, ben ik op mijn gemak naar beneden gesnowboard. Ik was bijna aan het appartement/hotel, of ik ga nog een hard op mijn rechterkant. Kreperend van de pijn ben ik maar even blijven liggen om dan nog de resterende 100 meter op mijn snowboard te vervolledigen.
Later op de avond gingen we nog even naar de winkel en toen werd wel duidelijk dat ik niet één keer was gevallen. Ik kon haast niet meer gaan en moest me haast terug naar het hotel slepen...
Met een mindere nachtrust achter de rug, gingen we vrijdagmorgen terug naar de piste. Lang heb ik het niet volgehouden. Op het bord ging het nog, maar eens ik viel, ik heb nog nooit zoiets pijnlijk gevoeld. Na drie pistes ben ik dan maar wijselijk naar beneden gegaan en wat gaan rusten. 's Avonds nog lekker gaan eten en een Kuhstalleke (maar niet te laat, want rechtstaan ging op den duur ook al niet meer).
Zaterdag vertrokken we terug naar België, met een kopkussen onder mijn gat, ging het nog redelijk om in de auto te zitten...
Het is intussen een week later en die rechterkant is nog steeds niet in orde. Wou vandaag (zondag 1/02) nog gaan joggen, maar ik vermoed dat ik morgen dan niet meer recht kan. Misschien dat ik later op de week wel eens het zwembad ga opzoeken, als ik wat tijd in mijn agenda vind...en hopelijk kan ik volgend weekend op de fiets.
Om te laten zien dat ik niet uit mijn nek aan het lullen ben, heb ik een foto gemaakt van mijn blessure, om gevoelige lezers niet te shokeren, zit de foto achter een link. De foto is gemaakt op zaterdagavond, dus anderhalve dag na de laatste valpartij en ziet er momenteel nog bijna hetzelfde uit...
Kijk intussen al uit naar een eerste bike-vakantie (ergens in juni met de FATters en hopelijk ook met mijn Nederlandse bike-makkers) en ook al een beetje naar de volgende wintersportvakantie...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten